به گزارش قلم نیوز، آیت الله سیدحسن خمینی در هفتاد و یکمین اجلاس شورای مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی، سخنانی را مطرح کرد که در ادامه منتشر می شود.
- شاید پنج شش ماه پیش محضر آیت الله هاشمی بودیم که ایشان اشاره کردند کسانی که به مدیریت آقای میرزاده غر میزنند اما من واقعاً چه کسی را می توانستم پیدا کنم که دانشگاه را از ضرر دهی به مرز سوددهی برساند؟ چه کسی بهتر از آقای میرزاده می‌توانست این کار را انجام دهد؟ آیت‌الله هاشمی به شدت نسبت به مدیریت آقای میرزاده توجه داشتند و تاکید می‌کردند که در در دوره ایشان دانشگاه رشد و پیشرفت خوبی داشته است. واقعاً هم در دوره ریاست آقای میرزاده کارهای بزرگی صورت گرفته و ایشان قول داده اند که در سه ساله آینده دانشگاه به رتبه زیر ۱۰۰ در بین دانشگاههای دنیا برسد.
- راه درست این است که ما در زندگی مسیر عدالت را انتخاب کنیم؛ نه گرفتار تندروی افراطی و نه گرفتار بازماندگی تفریطی شویم. همه‌جور آدم در حوزه‌های مدیریتی وجود دارند؛ دل و فکر هیچ‌کسی مانند دیگری نیست و همه را نمی‌توان در همه ابعاد راضی کرد، اما باید مراقب بود که از مسیر اعتدال و عدالت خارج نشویم. نه ظلم کنیم و نه انظلام (ظلم‌پذیری) باشیم و نه زیربار تحریف‌ها بروید، چون بی‌ارزش‌ترین سیاست‌مدار و مدیر کسی است که از دشنام بترسد. اگر به صرف اینکه فلان سایت و روزنامه چیزی نوشت انسان بترسد صحیح نیست.
- کسی نمی تواند بگوید که من عصبانی نمی شوم همه عصبانی می شوند اما مهم این است که سریع به مسیر اعتدال برگردیم. نه گرفتار تملق شوید و نه گرفتار بی‌ادبی. چون ما فکر می کنیم اگر بنا باشد تملق نکنیم باید بی ادبی کنیم و بر عکس نه، می شود تملق نکرد و بی ادب هم نبود. همچنین گرفتار اشرافیت یا ریا نشوید چون خیلی وقت ها به خاطر این که اشرافیت نورزیم ریا می کنیم و برعکس. مجموعه را مجموعه ای معتدل نگاه داریم چرا که رمز توفیق همین است.
- کار بزرگ، سختی دارد، اما در سختی آدم‌های بزرگ درست می‌شوند. باید ده‌ها بار صدای شکستن استخوان‌هایتان را بشنوید تا اینکه زمانی مانند آیت‌الله هاشمی دیگر چیزی نشنوید. یکی از ویژگی های آقای هاشمی در این سال های آخر این بود که ایشان در سال‌های آخر دیگر نسبت به تخریب ها واکسینه شده بودند؛ از اینها نترسید. اما دلیل هم نمی شود که انسان احیاناً بر روی جنبه غلط خودش پافشاری کند. اگر جایی هم فهمیدیم کار اشتباهی کردیم قبول کنیم. امام می گفت: «مرد آن است که حرفش دو تا شود.» اما اگر فهمید حرفش درست است عالم و آدم هم آمدند روی حرفش بایستد.
- نباید این‌گونه باشد که من که نوه امام(ره) هستم بتوانم حرف بزنم اما فرد دیگری که این جایگاه را ندارد، نتواند حرف بزند. این که کسی بتواند رودروی شما از شما نقد کند و شما تحمل کنید مهم است وگرنه تحمل تعریف را که همه دارند.
